Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΑνθίΓραμμες Ε(κ)λλείψεις

.
Ενα μικρό λουλούδι γεννήθηκε απο την μήτρα της Αγιας Φύσης , 
Μετάλαβε απο το μητρικό φιλί της Άνοιξης,


και μεγάλωσε μέσα στον ήλιο του καλοκαιριού .
Τώρα πια που μπήκε στο φθινόπωρο του ,
τώρα που νιώθει περισσότερο την γή παρα τον ουρανό 
και τον χειμώνα να ριζώνει στα πέταλά του ,


μια πεταλούδα που ξέχασε να ταξιδέψει μαζι με τις άλλες , 
το ρώτησε 


" Τι ειναι αυτό που περισσότερο μετάνιωσες που δεν άφησες τον εαυτο σου να ζήσει , 
απο το καλοκαίρι της ζωής σου που έφυγε ; "
Και το λουλούδι απάντησε χαμογελώντας λυπημένα " Μετάνιωσα 
που νόμιζα πως θα είναι παντοτινή και έτσι έβαζα πάντα σε δεύτερη μοίρα ,
το να ζήσω την ζεστή βροχή της Αγάπης "



Η πεταλουδα φευγωντας του είπε 
" Κι όμως .
 Τώρα ήρθε η ωρα που 
θα δεις τα χρώματα ν' αλλάζουνε
Και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα
Άγγελοι σαν θνητοί θα σ' αγκαλιάζουνε
Εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα

Τώρα θα πιουν νερό απ' το ποτήρι σου
Δικά σου θά' ναι πια όσα δεν έχουν
Θα φέρνεις ουρανό στο παραθύρι τους
Κι ό,τι δεν άντεχαν θα το αντέχουν"



Τότε , το λουλούδι ψιθύρισε 
" δεν με ενδιαφερει τίποτε απο όλα αυτα που μου τάζει το φθινόπορο " 
και κοίταξε στα μάτια ,τον Χειμώνα που ερχεται 
.
.

.
.
.


.
.
.

4 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Η Αξία της πρόκλησης
κρύβεται στην ανηφορική οπτική γωνία
που ξεπερνά την εμβέλεια
του πρώτου στόχου...

Κάθε φορά,
έναν Χειμώνα πιο βαρύ στοχεύουν να εξημερώσουν
τα Καλοκαίρια μας...

;-)))

Τρελός του Χωριού είπε...

Κουραστηκα να εξημερώνω Χειμώνες Κάκια μου . Πέταξα την πανοπλια και τα αρματα του Καλοκαιριου στο πάντα φουρτουνιασμενο πέλαγο των αναΜνήσεων . Το μόνο που κράτησα για εμενα , είναι μόνο Μία ανοιξιατικη ημερα , να μπορω να περπαταω γυμνος σε ενα λιβάδι γεματο ανθισμενες μαργαρίτες και να νοιωθω τον ήλιο να ζεσταίνει τις ουλές μου . Τώρα , το μόνο που θέλω να γευομαι , ειναι το καθαρο νερο των πηγων της ποίησης .
Οσο για την οπτική Αγωνία (γιατι , πιστεψε με , δεν υπαρχουν γωνιες στο ολον του κληρου ) , το εχω μάθει πια , πως ειναι αυτη που ορίζει τους στόχους . Την πεταξα και αυτη στο πέλαγος .
Ενα χαμογελο μόνο για εσενα , γιατι εχεις αρχισει πια να γραφεις ποιηση μόνο με την καρδια .
:-)

Margo είπε...

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορώ να τους φανταστώ να ορίζουν πώς να νιώθει η καρδιά. Μόνο Χειμώνα και όχι καλοκαίρι και από την Άνοιξη μόνο μια μέρα; Όχι εσύ τρελέ μου. Ίσως τώρα, αυτή τη στιγμή να σου προστάζει χειμώνα. Αύριο ποιος ξέρει;
Καλό σου ξημέρωμα καλέ μου φίλε :)

Τρελός του Χωριού είπε...

Margo μου
Μεσα σε ενα βαρυ χειμώνα , μια μερα λιακαδας , σου φανταζει ολάκερη Ανοιξη . Αλλωστε , η διαρκεια του χρόνου, οριζόταν πάντοτε απο την ανθρωπινη αναγκη .
Οσο για το Μέλλον , αυτο δεν ειναι θέμα χρόνου . Ποτέ δεν ήταν . Το Αυριο είναι προϊόν της φαντασίας μας , δηλαδη , των φόβων μας . Όποτε το πίστεψα , εχασα το Σημερα .
Πολλα φιλιά , στο ομορφο σημερα που ζει στα χαμόγελα των παιδιών σου . Υπάρχει πιο ωραία απεικονηση του Τώρα , απο αυτη ;
:)

Προ-Βληματικές ΣημειΏσεις ενος τρελού, στο ΑγριοΛόγιο 2016

Συνοδηπόροι

Αρχειοθήκη ιστολογίου